روان درمانی رشدی دو نفره (DDP) یک روش درمانی متمرکز شده بر دلبستگی می باشد که توسط دکتر دنیل هوگز و آرتور بکر – ویدمن[۱] معرفی شده است.
این یک روش درمانی بر مبنای مشاiده است که در مشکلات آسیب پیچیده، مشکلات دلبستگی انفعالی (RAD) و دیگر مشکلات مربوط به دلبستگی بکار گرفته می شود.
همچنین این روش درمانی برای درمان کودکان و از طریق مراقبت تغذیه ای و پرورشی و خانواده های انتخابی، به خصوص در مورد کودکانی که آسیب، سوء استفاده و یا بی توجهی را تجربه کرده اند، بکار گرفته می شود.
DDP یک رهیافت متمرکز شده بر خانواده درمانی است که شامل اصولی همانند تمرکز بر روابط، هماهنگی، از بین بردن فرضیات ذهنی و واکنش احساسی می باشد که به خوبی مورد مطالعه و بررسی قرار گرفته اند.
- روان درمانی رشدی دو نفره چیست؟
- اصول کلیدی مربوط به DDP
- نظریه های پیشبردی در DDP
- DDP به چه نحوی کار می کند؟
- تاریخچه DDP
- انتقادات و محدودیت های مربوط به DDP
روان درمانی رشدی دو نفره چیست؟
بر اساس عقیده دکتر بکر – ویدمن، که یکی از توسعه دهندگان اولیه این روش بوده است، در ابتدا این نوع از روان درمانی ، به عنوان یک روش درمان برای کودکانی توسعه یافت که در نتیجه مراقبت بد، در روابط مراقبتی با آسیب های عاطفی مواجه شده بودند.
هدف اولیه DDP حمایت از کودکان و توانمند سازی آنها برای باقی ماندن در روابط و دلبستگی خودشان با والدین و مراقبان می باشد.
همچنین این رهیافت درمانی بر مبنای نظریات مختلفی ایجاد شده است که عبارتند از نظریه دلبستگی و کار جان باوبلی و دنیل استرن[۲].
DDP بیشترین اهمیت را به روابط کودک – والدین می دهد و از دو نفره بودن به عنوان یک الگوی درمانی استفاده می کند.
در طول درمان، والدین به طور ویژه تحت آموزش رهیافت مراقبتی مربوط به آسیب شناسایی شده قرار می گیرند، در حالی که کودکان مهارت های مربوط به کنترل عاطفی و روابط بین شخصی را یاد می گیرند.
DDP هر دو مورد مذکور را به صورت همزمان شناسایی و اجرا می کند تا اعتماد و روابط ایمن مابین والدین و کودکان را تسهیل کند.
[۱] Drs. Daniel Hughes and Arthur Becker – Weidman
[۲] John Bowlby and Daniel Stern