هنر درمانی های گویا (اشاره ای و یا بیانگر) عبارت از یک رهیافت درمانی چند بعدی است که مشابه هم خانواده های خود، یعنی درام (نمایش) درمانی و موسیقی درمانی می باشد.
هنر درمانی های گویا می تواند شامل نوشتن، نمایش، رقص، حرکت، نقاشی و / یا موسیقی باشد.
افرادی که از هنر درمانی های گویا استفاده می کنند، برای بررسی کنش ها، واکنش ها و آگاهی نسبت به تصاویر، صداها و موارد اکتشافی از طرف فرد درمانگر مورد تشویق و ترغیب قرار می گیرند و با فرآیند های هنری روبرو می شوند.
برای استفاده و بهره مندی از مزیت های مربوط به هنر درمانی های گویا، هیچ نیازی به داشتن مهارت های هنری نیست.
- تاریخچه هنر درمانی های گویا
- فرآیند مربوط به هنر درمانی های گویا
- شرایط درمان شده با استفاده از هنر درمانی های گویا
- تکنیک های هنر درمانی های گویا
- تحقیقات صورت گرفته در زمینه هنر درمانی های گویا
- هنر درمانی چه تفاوتی با هنر درمانی های گویا دارد؟
- آموزش درمانگر هنر های گویا
- محدودیت های مربوط به هنر درمانی گویا
تاریخچه هنر درمانی های گویا
هنر درمانی های گویا، به عنوان یک روش درمانی جدید در نوع خود، در حوالی سال ۱۹۷۰ و در کالج لزلی مربوط به مدرسه فارغ التحصیلی کمبریج، ماساچوست ایجاد شد.
پائولو نیل[۱]، به عنوان پیشرو این روش درمانی، شبکه بین المللی مربوط به مراکز آموزش هنر درمانی های گویا را در سال ۱۹۸۴ تاسیس کرد و ISIS مربوط به موسسات آموزشی اروپایی را شروع کرد.
هنر درمانی های گویا، به عنوان یک رهیافت درمانی مجزا و همزمان با سایر روش های درمانی که ریشه و اصول یکسانی دارند، تاسیس شد.
این روش درمانی از تمامی حالت های اشاره ای از قبیل هنر درمانی، موسیقی درمانی، درام درمانی و رقص درمانی استفاده می کند.
هر چند که متخصصان هنر های اشاره ای در تمامی این حوزه های بیان شده متخصص نیستند (هر چند که بیشتر آنها دارای تخصص چند رشته ای هستند)، ولی آنها دارای این حساسیت و توانایی هستند که این تکنیک چند بعدی و چند قیدی را به صورت کامل یاد بگیرند.
[۱] Paolo Knill