اختلال اضطراب اجتماعی- تشخیص و درمان فوبیای اجتماعی

معرفی

مضطرب بودن در برخی از شرایط اجتماعی یک مورد نرمالی می باشد.

برای مثال، رفتن به یک ملاقات یا داشتن یک ارائه می تواند منجر به ایجاد التهاب در شما شود.

ولی در اختلال اضطراب اجتماعی، که همچنین فوبیای اجتماعی نامیده می شود، تعاملات روزمره می توانند منجر به ایجاد اضطراب، ترس، خود آگاهی و خجالت شوند، چرا که شما نسبت به مسخره شدن و قضاوت شدن توسط سایر افراد ترس دارید.

در اختلال اضطراب اجتماعی، ترس و اضطراب می تواند منجر به یک اجتنابی شود که در زندگی شما اختلال ایجاد می کند.

استرس های حاد می توانند بر روی موارد روتین روزمره، کار، مدرسه و سایر فعالیت ها تاثیرگذار باشند.

اختلال اضطراب اجتماعی یک شرایط سلامت روانی می باشد، ولی یادگیری مهارت های مقابله ای موجود در روان درمانی و استفاده از داروها می تواند به شما کمک کند تا اعتماد به نفس مناسبی به دست بیاورید و توانایی تعامل با دیگران را در خودتان افزایش دهید.

علائم اختلال اضطراب اجتماعی

احساس خجالت یا ناراحتی در موقعیت های خاص، به خصوص در مورد کودکان، ضرورتا نشان دهنده یک اختلال اضطراب اجتماعی نمی باشند.

سطوح راحتی در موقعیت های اجتماعی متغیر می باشد که بستگی به ویژگی های شخصیتی و تجارب زندگی دارد.

برخی از افراد به صورت طبیعی کم حرف هستند و سایر افراد دارای یک شخصیت برون گراتر و پرحرف تر هستند.

اختلال اضطراب اجتماعی بر خلاف نگرانی های روزمره، شامل ترس، اضطراب و اجتنابی می باشد که در موارد روتین روزمره، کار ، مدرسه یا سایر فعالیت ها اختلال ایجاد می کند.

معمولا اضطراب اجتماعی در دوران اولیه نوجوانی شروع می شود، هر چند که برخی مواقع در سنین پایین تر یا در دوره بلوغ ایجاد می شود.

علائم عاطفی و رفتاری

علائم و نشانه های اختلال اضطراب اجتماعی می توانند شامل موارد زیر باشند که به صورت مستمر وجود دارند:

ترس نسبت به موقعیت هایی که ممکن است شما در آن مورد قضاوت قرار بگیرید

نگرانی در مورد خجالت زده شدن یا مورد اهانت قرار گرفتن

ترس شدید نسبت به تعامل و صحبت کردن با افراد بیگانه

ترس از اینکه افراد دیگری متوجه اضطراب شما شوند

ترس از علائم فیزیکی که می توانند منجر به ایجاد خجالت در شما شوند، همانند سرخ شدن، عرق کردن، لرزیدن یا داشتن یک صدای لرزان

اجتناب از انجام دادن برخی کارها یا صحبت کردن با افراد به دلیل ترس از خجالت

اجتناب از موقعیت هایی که ممکن است در آن مورد توجه قرار بگیرید

داشتن اضطراب در حین مشارکت در یک فعالیت یا اتفاق ترسناک

تحمل کردن یک موقعیت اجتماعی همراه با ترس یا اضطراب شدید

صرف کردن زمان خود برای تحلیل عملکرد خودتان و شناسی نقاط ضعفتان در تعامل بعد از پشت سر گذاشتن موقعیت های های اجتماعی

انتظار داشتن بدترین نتیجه ممکن از یک تجربه منفی در یک موقعیت اجتماعی

در رابطه با کودکان، اضطراب مربوط به تعامل با بزرگسالان و همتایان می تواند از طریق گریه کردن، داشتن کج خلقی و عصبانیت، چسبیدن به والدین یا امتناع از صحبت کردن در موقعیت های اجتماعی مشخص شود.

نوع عملکردی اختلال اضطراب اجتماعی در زمانی ایجاد می شود که شما صرفا در طول صحبت کردن یا انجام دادن کاری به صورت علنی، دارای اضطراب یا ترس شدیدی باشید، ولی در سایر موقعیت های اجتماعی چنین ترسی نداشته باشید.

علائم فیزیکی فوبیای اجتماعی

علائم و نشانه های فیزیکی در برخی مواقع می توانند همراه با اختلال اضطراب اجتماعی همراه باشند و می توانند شامل موارد زیر باشند:

سرخ شدن

ضربان شدید قلب

لرزیدن

عرق کردن

ناراحتی معده یا استفراغ

مشکل داشتن در تنفس

سرگیجه یا احساس افتادن

این احساس که ذهن شما منگ می باشد

سفت شدگی عضلات

اجتناب از موقعیت های اجتماعی رایج

زمانی که شما دچار اختلال اضطراب اجتماعی می شوید، تحمل کردن این شرایط در موقعیت های زیر برای شما طاقت فرسا خواهند بود:

تعامل داشتن با افراد ناآشنا یا غریبه ها

رفتن به مهمانی ها یا انجمن های اجتماعی

رفتن به سر کار یا مدرسه

شروع کردن مکالمه

ایجاد یک ارتباط چشمی

قرار ملاقات گذاشتن

وارد شدن به یک اتاقی که افرادی قبل از شما در آن نشسته اند

برگرداندن لوازم به یک مغازه

غذا خوردن در برابر سایر افراد

استفاده از یک اتاق استراحت عمومی

علائم اختلال اضطراب اجتماعی می توانند در طول زمان تغییر کنند.

در صورتی که شما با استرس یا درخواست های زیادی مواجه شوید، این علائم می توانند به صورت ناگهانی ایجاد شوند.

هر چند که اجتناب از موقعیت های اجتماعی که منجر به ایجاد اضطراب در شما می شود.

می تواند در بلند مدت احساس مناسبی را در شما ایجاد کند، ولی در صورتی که شما به درمان مراجعه نکنید، اضطراب شما می تواند در طول یک دوره بلند مدت ادامه پیدا کند.

چه زمانی باید به یک پزشک مراجعه کرد؟

در صورتی که شما به دلیل خجالت کشیدن، نگران بودن یا درد داشتن از موقعیت های اجتماعی عادی ترس داشته باشید یا از چنین موقعیت هایی اجتناب کنید، حتما به یک پزشک یا یک متخصص سلامت روان مراجعه کنید.

عوامل اختلال اضطراب اجتماعی

اختلال اضطراب اجتماعی همانند سایر شرایط سلامت بالینی، می تواند از طریق یک تعامل پیچیده مابین عوامل بیولوژیکی و محیط زیستی ایجاد شود. علل احتمالی این اختلال عبارتند از:

ویژگی های ارثی.

اختلال های اضطراب تمایل دارند که در محیط های خانوادگی ایجاد شوند.

با این وجود، این مورد هنوز مشخص نشده است که چه مقداری از این مشکل به دلیل مسائل ژنتیکی ایجاد می شوند و چه مقدار از آنها به دلیل رفتارهای یاد گرفته شده ایجاد می شوند.

ساختار مغز.

یک ساختار در مغز که به عنوان بادامه مغز[۱](Uh-MIG-dh-luh)  شناخته می شود، می تواند در کنترل کردن واکنش نسبت به ترس نقش داشته باشد.

افرادی که دارای یک بادامه مغز بیش فعال هستند، ممکن است که یک واکنش افزایش یافته ای نسبت به ترس داشته باشند و این مورد منجر به ایجاد اضطراب در موقعیت های اجتماعی شود.

محیط.

اختلال اضطراب اجتماعی می تواند یک رفتار یادگرفته شده باشد – برخی از افراد می توانند بعد از تجربه کردن یک موقعیت اجتماعی ناراضی کننده یا خجالت آور، دچار این شرایط شوند.

همچنین ممکن است که یک ارتباطی مابین اختلال اضطراب اجتماعی و والدینی وجود داشته باشد که این والدین هم منجر به ایجاد یک رفتار اضطرابی در موقعیت های اجتماعی می شوند و هم بچه های خودشان را کنترل می کنند یا بیش از حد از آنها محافظت می کنند.

[۱] amygdala

عوامل ریسک

چند مورد از عوامل مختلف می توانند منجر به افزایش ریسک اختلال اضطراب اجتماعی شوند که عبارتند از:

سابقه خانوادگی.

در صورتی که والدین بیولوژیکی شما یا خواهران یا برادران شما دارای اختلال اضطراب اجتماعی باشند، احتمال صورت گرفتن این شرایط در شما بیشتر خواهد بود.

تجارب منفی.

کودکانی که اذیت شدن، مورد قلدری قرار گرفتن، طرد شدن، مسخره شدن یا تحقیر را تجربه می کنند، می توانند با اختلال اضطراب اجتماعی بیشتری مواجه باشند.

علاوه بر این، سایر اتفاقات منفی در زندگی، همانند تضاد، آسیب یا سوء استفاده، می توانند با اختلال اضطراب اجتماعی مرتبط باشند.

مزاج.

کودکانی که در حین برخور با موقعیت ها یا افراد جدید خجالت می کشند، می ترسند، عقب می کشند یا با موانعی مواجه می شوند، ممکن است که با ریسک بیشتری مواجه باشند.

درخواست های کاری یا اجتماعی جدید.

معمولا علائم اختلال اضطراب اجتماعی در سنین نوجوانی شروع می شوند، ولی ملاقات با افراد جدید، سخنرانی داشتن در یک موقعیت اجتماعی، یا داشتن یک ارائه کاری مهم می توانند برای اولین بار منجر به تحریک این علائم شوند.

داشتن یک ظاهر یا شرایطی که منجر به جلب توجه سایر افراد می شود.

برای مثال، بدشکلی صورتی، لکنت داشتن یا لرزش داشتن به دلیل بیماری پارکینسون می تواند احساس خود آگاهی را افزایش دهد و همچنین می تواند منجر به بروز اختلال اضطراب اجتماعی در برخی از افراد شود.

عوارض

در صورتی که اختلال اضطراب اجتماعی درمان نشود، می تواند تاثیرات مخربی بر روی زندگی داشته باشد.

اضطراب هایی که می توانند منجر به ایجاد تداخل در کار، مدرسه، روابط یا لذت بردن از زندگی شوند. اختلال اضطراب اجتماعی می تواند منجر به ایجاد شرایط زیر شود:

عزت نفس پایین

مشکل داشتن در به دست آوردن یک حالت قطعی و مثبت بودن

خود گفتاری منفی

حساسیت بیش از حد نسبت به انتقاد ها

مهارت های اجتماعی ضعیف

انزوا و مشکلات روابط اجتماعی

موفقیت های آکادمیک یا شغلی سطح پایین

سوء استفاده از مواد، همانند مصرف بیش از حد الکل

خودکشی یا اقدامات خودکشی

سایر اختلال های اضطرابی و سایر اختلال های سلامت روان خاص، به خصوص اختلال افسرده کننده عمده و مشکلات سوء مصرف مواد، در اغلب مواقع همراه با اختلال اضطراب اجتماعی بروز پیدا می کنند.

پیشگیری اختلال اضطراب

هیچ روشی برای پیشبینی عوامل ایجاد اختلال اضطرابی در یک فرد وجود ندارد، ولی شما در صورت داشتن اضطراب، می توانید یک سری اقداماتی را برای کاهش تاثیرات آن انجام دهید:

دریافت کمک در مراحل اولیه.

در صورتی که منتظر باشید، درمان اضطراب همانند اکثر شرایط سلامت روانی، می تواند سخت تر شود.

یک روزنامه بنویسید.

دنبال کردن زندگی شخصی تان می تواند به شما و متخصص سلامت روانی تان کمک کند تا عوامل ایجاد استرس و مواردی که منجر به ایجاد احساس بهتر در شما می شوند را شناسایی کنید.

اولویت بندی مسائل موجود در زندگی تان.

شما می توانید از طریق مدیریت هوشمندانه زمان و انرژی خودتان، اضطراب موجود را کاهش دهید.

حتما زمان خودتان را صرف انجام کارهایی کنید که از آن لذت می برید.

از مصرف مواد ناسالم اجتناب کنید.

مصرف الکل و مواد و حتی مصرف کافئین یا نیکوتین می تواند منجر به ایجاد اضطراب یا وخیم تر شدن آن شود.

در صورتی که به هر یک از این مواد اعتیاد داشته باشید، ترک آن می تواند منجر به ایجاد اضطراب در شما شود.

در صورتی که خودتان نتوانید ترک کنید، به پزشکتان مراجعه کنید یا یک برنامه درمانی یا گروه حمایتی پیدا کنید که می توانند به شما کمک کنند.

نویسنده: مگاروان