
در دهه ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰، اکثر درمانگران به صورت اکید از یک روش درمانی استفاده می کردند.
از دهه ۱۹۷۰، درمانگران شروع به ایده گرفتن از رهیافت های درمانی مختلفی کردند و امروزه روش درمان التقاطی[۱] رایج ترین مورد می باشد.
روش درمان التقاطی یک رهیافت انعطاف پذیرتر و چند جانبه ای می باشد که به درمانگر اجازه می دهد تا برای شناسایی نیازهای درمانجو، از موثرترین روش های در دسترس استفاده کند.
برخی از درمانگرانی که فکر می کنند این عنوان نامناسب می باشد، از عنوان روش درمان چند مدلی[۲] استفاده می کنند.
برخی از درمانگران در سطح گسترده ای از یکی از حالت ها استفاده می کنند، همانند روان کاوی یا نظریه شناختی – رفتاری؛
ولی به تکنیک های التقاطی نیاز وجود دارد. روش های خود آگاهی دیگری وجود دارند که از نظر موقعیت شبیه به روش التقاطی می باشند و هر کدام که بهترین کارایی را در یک موقعیت مشخص داشته باشند، مورد استفاده قرار داده می شوند.
نکته مهمی که در هر دو روش وجود دارد عبارت از این می باشد که درمانگر برای تکنیک هایی که استفاده می کند، دارای یک شناخت ثابتی از هر نظریه می باشد.
[۱] Electric therapy
[۲] Multi-modal therapy