تجسم درمانی راهنمایی شده عبارت از یک تکنیکی می باشد که متخصصان سلامت روان با استفاده از آن، به افراد درمانجو کمک می کنند تا بتوانند احساس ریلکسیشن و آرامش داشته باشند.
این رهیافت درمانی بر مبنای مفهوم ارتباط ذهن – بدن ایجاد شده است. ارتباط ذهن – بدن منجر به تقویت تعاملات مابین بدن و مغز می شود و یک عامل مهم در سلامت کلی و بهزیستی فرد می باشد.
در تجسم راهنمایی شده، فرد از تصاویر ذهنی برای بهبود سلامت فیزیکی و روانی استفاده می کند.
- تاریخچه تجسم درمانی راهنمایی شده
- تکنیک های تجسم درمانی راهنمایی شده
- مشکلات درمان شده با استفاده از تجسم درمانی راهنمایی شده
- آموزش برای تجسم درمانی راهنمایی شده
- محدودیت های مربوط به تجسم درمانی راهنمایی شده
تاریخچه تجسم درمانی راهنمایی شده
انواع مختلفی از تجسم های راهنمایی شده در طول قرن های گذشته مورد استفاده قرار گرفته است و سابقه آن به دوران یونان باستان بر می گردد .
تکنیک های برای استفاده از آن به عنوان یک رهیافت درمانی در پزشکی چین و فرهنگ هایی هندی های آمریکا و همچنین سایر روش های درمانی و مذهبی دیگر ایجاد شده بود.
تکنیک جاکوب مورنو[۱] به عنوان یک نقش گزاری روانی، در دهه ۱۹۴۰ تاسیس شد و همانطور که مشکلات منحصر به فرد شخص درمانجو می تواند به عنوان روشی برای راهنمایی کردن تجسم خود فرد مورد استفاده قرار گیرد، تکنیک جاکوب مورنو هم می تواند با تجسم راهنمایی شده مرتبط باشد.
در حقیقت، هانز لنر[۲] که نقش گزاری روانی را معرفی کرد، برای اولین بار عنوان رهیافت تجسم کارایی راهنمایی شده را مورد استفاده قرار داد.
در دهه ۱۹۷۰، دکتر دوید برسلر و دکتر مارتین روزمن[۳] شروع به حمایت و استفاده از تجسم راهنمایی، به عنوان یک رهیافت موثر در درمان درد های مزمن، سرطان و دیگر بیماری های خطرناک کردند.
همکاری آنها منجر به تاسیس مشترک آکادمی تجسم راهنمایی شده در سال ۱۹۸۹ گردید.
در سرتاسر دهه ۸۰ میلادی، تعدادی از طرفداران و متخصصان سلامت شروع به انتشار اسنادی کردند که تاثیر مثبت تجسم راهنمایی شده را بر روی مشکلات سلامتی فیزیکی و روانی مورد بررسی قرار می داد.
الریچ شاتل، لزلی داونپورت و هلن بونی[۴] از جمله این افراد بودند. در حال حاضر، تجسم راهنمایی شده یک رهیافت ثابت در پزشکی مکملی و جایگزینی است و مطالعات نشانگر مفید بودن آن به عنوان بخشی از فرایند درمانی می باشند.
[۱] Jacob Moreno
[۲] Hans Leuner
[۳] Dr. David Bressler and Dr. Martin Rossman
[۴] Ulrich Schoettle, Leslie Davenport, and Helen Bonny