تمرکز، به عنوان یک رهیافت درمانی می باشد که طی آن درمانگر به افراد درمانجو کمک می کند تا به یک آگاهی و شناخت مناسب نسبت به حس های بدن شان دست یابند.
همچنین این روش درمانی به افراد درمانجو آموزش می دهد تا توجه خود را به سمت مشکلاتی جلب کنند که بیان کردن آنها با استفاده از یک روش محسوس، مشکل می باشد.
ابزارهای کلیدی مربوط به تمرکز درمانی عبارت از احساسات درک شده، احساس مربوط به بدن فرد که منجر به ایجاد اطلاعاتی در مورد موقعیت های مختلف می شود، تفکرات، و احساسات می باشند .
هدف این رهیافت درمانی، آموزش افراد است به نحوی که بتوانند احساسات درک شده را متوقف کنند و به پیام های آن گوش دهند.
- تاریخچه و توسعه
- نظریه تمرکز
- تکنیک های استفاده شده در تمرکز
- تمرکز درمانی به چه نحوی می تواند مفید باشد؟
- نگرانی ها و محدودیت ها
تاریخچه و توسعه
اوجن جندلین[۱]، که در یک دوره زمانی با کارل روگرز[۲] همکاری داشت، شروع به مطالعه و اعمال روش درمانی تمرکز بر روی افرادی کرد که در نتیجه استفاده از سایر روش های درمانی به بهبود مورد نظر دست نیافته بودند.
جندلین و برخی از دانشجویان وی قادر بودند تا موفقیت افراد در یک روش درمانی را پیش بینی کنند.
در نهایت وی نتیجه گیری کرد افرادی که قادر به دست یابی به موفقیت در طول درمان بودند، افرادی بودند که توانستند جنبه های نامشخص، مبهم و یا مشکل مربوط به تجارب و گذشته خود را متوقف کنند و آن را دوباره مورد بررسی قرار دهند.
وقتی که اغلب افراد درمانجو که قادر باشند بر روی چیزهایی تمرکز کنند که بار اول نتوانسته بودند بیان کنند، در نهایت قادر به شناخت واضح مشکل می شوند و در وضعیت خود تغییراتی ایجاد کنند.
جندلین مهارت هایی را که افراد درمانجو در طول درمان نشان می دانند و این مهارت ها را در مراحل گام به گام انجام می دادند، به عنوان روش تمرکز کردن در نظر گرفت و آن را به صورت کامل، در سال ۱۹۸۱ و در کتاب خود تشریح کرد.
در سال ۱۹۸۶، موسسه تمرکز در نیویورک افتتاح شد. در حال حاضر این موسسه شبکه گسترده ای از متخصصان مجاز در این رهیافت را شامل می شود و اعضای آن از سرتاسر جهان می باشند.
همچنین این موسسه ارائه دهنده کنفرانس ها، خبرنامه، و دسترسی آنلاین به کتاب خانه ای می باشد که دارای تحقیقات و مقالات مختلف است.
[۱] Eugene Gendlin
[۲] Carl Rogers